10 qershor, mëngjes – Pse jemi këtu?
Në qoftë se Perëndia do të kishte dashur, secili nga ne mund të kishte përfunduar në qiell që në momentin e kthimit në besim. Nuk ishte aspak e nevojshme për përgatitjen tonë për përjetësinë, që të kalonim qoftë edhe një ditë më shumë në këtë botë. Një njeri mund të merret lart në qiell dhe të gjendet i përgatitur për të marrë pjesë në trashëgiminë e shenjtorëve në dritë, edhe pse sapo ka besuar në Jezusin. Është e vërtetë që shenjtërimi ynë është një proces i gjatë dhe i vazhdueshëm, dhe që nuk do të përsosemi derisa ta lëmë këtë tendë dhe të hyjmë në anën tjetër të velit; por megjithatë, po të dëshironte Zoti, mund të na kishte kthyer nga të papërsosur në të përkryer dhe mund të na kishte marrë sakaq në qiell.
9 qershor, mbrëmje – Gjurmoje të vërtetën
Shkrimet e Shenjta kërkojnë hulumtim—një pjesë e madhe e tyre mund të mësohet vetëm pas një studimi të kujdesshëm. Ka qumësht për foshnjat, por ka edhe mish për burrat dhe gratë e forta. Rabinët kanë të drejtë kur thonë se një mal i tërë njohurie rëndon mbi çdo fjalë të Shkrimit, në të vërtetë, mbi çdo germë të tij. Ja pse Tertuliani deklaroi: “E adhuroj plotësinë e Shkrimeve.” Ai që i hedh vetëm një vështrim sipërfaqësor Librit të Perëndisë, nuk do të ketë dobi prej tij; ne duhet të gërmojmë dhe rrëmojmë [nëpër thellësitë e tij] derisa t’i gjejmë thesaret. Vetëm çelësi i studimit të palodhur e hap derën e Fjalës. Shkrimet kërkojnë që të hulumtohen. Ato janë shkrimet e Perëndisë; mbartin vulën dhe miratimin hyjnor—kush vallë do të guxojë t’i trajtojë ato me mendjelehtësi? Të përbuzësh Shkrimet, do të thotë të përbuzësh Perëndinë që i shkroi ato.
9 qershor, mëngjes – Kërko gjërat pozitive
Kjo përmbledhje e përvojës është gjëja më e mirë që mund të paraqesë çdo fëmijë i Perëndisë. Është e vërtetë që durojmë sprova, por është po kaq e vërtetë që çlirohemi prej tyre. Është e vërtetë që kemi shthurjet tona dhe ne e pranojnë plot keqardhje këtë, por është po kaq e vërtetë që kemi një Shpëtimtar të gjithëmjaftueshëm, i cili i mposht ato dhe na çliron nga sundimi i tyre. Tek e hedhim vështrimin pas, do të bënim gabim po të mohonim se nuk kemi rënë kurrë në Batakun e Depresionit, apo se nuk jemi zvarritur përgjatë Luginës së Poshtërimit, por do të ishte po kaq e mbrapshtë po të harronim se kaluam përmes këtyre vendeve pa asnjë rrezik dhe duke nxjerrë disa mësime të vlefshme; në fakt, nuk mbetëm aty, falë Ndihmuesit dhe Udhëheqësit tonë Shumë të Lartit, i cili na ka nxjerrë “jashtë në një vend të freskët” (Psalmi 66:12).
8 qershor, mbrëmje – Shiko drejt Krijuesit
Perëndia ka premtuar t’i përmbushë nevojat tona, por ne i drejtohemi krijesës për të bërë realitet atë që ka premtuar Perëndia; dhe pastaj, duke qenë se arrijmë ta kuptojmë që krijesa është e dobët dhe e paaftë, i dorëzohemi mosbesimit. Përse vallë na shkojnë sytë nga ajo anë? A do të shkoje vallë deri në Polin e Veriut për të vjelë fruta të pjekura nën rrezet e diellit? Kjo nuk do të ishte një marrëzi më e madhe sesa po të kërkonit fuqinë tek i dobëti dhe të prisnit që krijesa të kryente veprën e Krijuesit. Pra, le ta shtrojmë pyetjen ashtu siç duhet. Themeli i besimit nuk është mjaftueshmëria e mjeteve të dukshme për përmbushjen e premtimit, por gjithëmjaftueshmëria e Perëndisë të padukshëm, i cili me siguri do ta bëjë realitet atë që ka thënë.
8 qershor, mëngjes – Çohu!
Zoti nuk shpëton me shumë dhe as me pak. Është detyra jonë të dalim në betejë në emër të Jahveh-ut, edhe pse mund të jemi vetëm një grusht burrash, sepse Zoti i Ushtrive është me ne si Komandanti ynë. Ata nuk qenë të pakujdeshëm që të mos armatoseshin [përpara se të dilnin në betejë], por as nuk e vunë besimin e tyre tek armët; ne duhet të përdorim të gjitha mjetet e përshtatshme, por besimi ynë duhet t’i takojë vetëm Zotit tonë, sepse Ai është shpata dhe mburoja e popullit të Vet. Arsyeja e vërtetë për suksesin e tyre të jashtëzakonshëm qëndronte në faktin se “këtë luftë e kishte dashur Perëndia”.
7 qershor, mbrëmje – Mbushu me zell
Ky zell është një fryt i Frymës së Shenjtë: ai e merr forcën e tij jetësore nga veprimet e vazhdueshme të Frymës së Shenjtë në shpirtin [e besimtarit]. Nëse jeta jonë frymërore është në të sosur, nëse zemra jonë nuk rreh fort përpara Perëndisë, nuk do ta njohim zellin; mirëpo, në qoftë se gjithçka është e fortë dhe e gjallë brenda nesh, atëherë nuk mund të bëjmë gjë tjetër veçse të kemi ndjenjën e urgjencës plot dashuri për të parë ardhjen e mbretërisë së Krishtit dhe kryerjen e vullnetit të Tij këtu mbi tokë, ashtu siç kryhet edhe në qiell.
7 qershor, mëngjes – Duaje Zotin, urreje të keqen
Prandaj, “urreje të keqen”, o i krishterë, nëse nuk do të të bëjë ndonjë zarar. Nëse do që ta mbulosh shtegun tënd me gjembaçë dhe ta mbushësh jastëkun tënd me hithra, atëherë lëre pas dore “urrejtjen e së keqes”; por në qoftë se dëshiron të jetosh një jetë të lumtur dhe të vdesësh në paqe, atëherë ec në të gjitha udhët e shenjtërisë, duke e urryer të keqen deri në fund të jetës sate. Nëse e do me të vërtetë Shpëtimtarin tënd dhe dëshiron ta nderosh Atë, atëherë “urreje të keqen”! Nuk dimë që për një të krishterë të ketë një ilaç më të mirë kundër dashurisë për të keqen, sesa përbashkësia e përditshme me Zotin Jezus. Qëndro shpesh me Të dhe do ta kesh të pamundur të jesh në paqe me mëkatin!
6 qershor, mbrëmje – I drejtësuar dhe i pranuar
Të gjitha zotërimet e tyre janë edhe tonat; ne mund të jemi më të vegjlit e Izraelit, “më të vegjlit nga të gjithë shenjtorët”, por meqenëse mëshirat e Perëndisë u përkasin shenjtorëve si të tillë, dhe jo shenjtorëve të përparuar, apo shenjtorëve të mirëmësuar, mund ta ngremë edhe ne këtë pretendim dhe të themi: “Janë ata Izraelitë? Kështu jam edhe unë. Premtimet janë të miat, hiri është imi, dhe lavdia do të jetë imja.” Nëse një pretendim i tillë ngrihet me të drejtë, ai do të sjellë përdëllim të padëgjuar. Kur njerëzit e Perëndisë ngazëllehen se i takojnë Atij, sa lumturi e madhe është të jem në gjendje të them: “Edhe unë jam!”.
6 qershor, mëngjes – Edhe të flakurit
Mirëpo, nuk ka asnjë shenjtor që jeton në këtë botë, i cili që nuk e ka ndier veten kështu. Në qoftë se Jobi, Isaia dhe Pali e ndjenë të nevojshme të thoshin: “Unë jam shpirtvogël”, atëherë, mëkatar, a do të të vijë turp t’i bashkohesh një rrëfimi të tillë? Në qoftë se hiri hyjnor nuk e çrrënjos gjithë mëkatin nga besimtari, si mund të shpresosh ta bësh një gjë të tillë me forcat e tua? Dhe në qoftë se Perëndia i do të Vetët edhe atëherë kur janë shpirtvegjël, a mendon vallë se gjendja jote do ta pengojë Atë të të dojë?
5 qershor, mbrëmje – Krishti më deshi
Për shkak të varësisë së tyre në dashurinë e Krishtit, ata ishin tej mase guximtarë, dhe për shkak të dashurisë së tyre për Krishtin, ata nuk linin gjë pa bërë [për Zotin e tyre], dhe e njëjta gjë vlen edhe sot. Dashuria sundon madje edhe mbi fuqitë më të brendshme të fëmijëve të Perëndisë. Dashuria e Krishtit i shtrëngon; ata gëzohen që dashuria hyjnore është vendosur mbi ta; e ndiejnë atë dashuri të derdhet në zemrat e tyre me anë të Frymës së Shenjtë, i cili u është dhënë atyre, dhe pastaj, me anë të forcës së mirënjohjes, e duan Shpëtimtarin me një zemër të pastër e me shumë zjarr.