15 qershor, mëngjes – A je duke qeshur?
Dëshira ime është që të gjithë ata që dëgjojnë për shpëtimin tim mbresëlënës nga ferri dhe vizitën më të bekuar që m’u bë nga qielli, të qeshin nga gëzimi bashkë me mua. Dua ta habis familjen me paqen time të pambarim; dua t’i kënaq miqtë e mi me lumturinë time gjithnjë në rritje; dua ta ndërtoj kishën me rrëfimet e mia plot mirënjohje, dhe madje dua t’i lë mbresa botës me frymën gazmore të bisedave të mia.
14 qershor, mbrëmje – Përulu përpara fronit
Mëkati i një shpirti të falur është mizori! Mëkatet e një mëkatari të pafalur nuk i kushtojnë aq shumë atij në krahasim me mëkatin e njërit prej të zgjedhurve të Perëndisë, i cili ka pasur përbashkësi me Krishtin dhe është mbështetur tek Ai për të gjetur ngushëllim! Pa shiko Davidin! Të shumtë janë ata që do të flasin për mëkatin e tij, por unë të lutem të shohësh pendimin e tij dhe të dëgjosh kockat e tij të thyera, teksa secila prej tyre rrëfen plot dhimbje e rënkime! Vëre lotët e tij tek bien përtokë, dhe psherëtimat e thella me të cilat ai shoqëron tingujt e ëmbël të harpës së tij!
14 qershor, mëngjes – Gjej kënaqësinë tënde në Zotin
Mirëpo, besimtarët që e njohin Krishtin, janë të vetëdijshëm se kënaqësia dhe besimi janë të bashkuar kaq mrekullisht, saqë dyert e ferrit nuk mund t’ia dalin ta zhbëjnë këtë lidhje. Ata që e duan Perëndinë me gjithë zemër, zbulojnë se rrugët e Tij janë rrugë të kënaqshme, dhe se në tërë shtigjet e Tij mbretëron paqja. Shenjtorët e zbulojnë në Krishtin të tillë gëzim, të tillë kënaqësi pa kufi dhe të tillë bekim, saqë, në vend që t’i shërbejnë Atij se kështu e do detyra, janë gati ta ndjekin edhe nëse e gjithë bota do ta hidhte poshtë Atë. Ne nuk i druhemi Perëndisë për shkak të ndonjë detyrimi; besimi ynë nuk është vargua dhe besa jonë nuk është skllavëri; nuk na tërheq njeri zvarrë drejt shenjtërisë dhe as shtyhemi me zor drejt detyrës. Jo, perëndishmëria jonë është kënaqësia jonë, shpresa jonë është lumturia jonë dhe detyra jonë është kënaqësia jonë.
13 qershor, mbrëmje – I lumtur dhe i shenjtë
Kemi dëgjuar të flitet për një filozof i cili ra në një gropë, ndërsa i kishte ngritur sytë lart për të parë yjet; mirëpo, sa thellë bien ata që i mbajnë sytë përtokë! Rënia e tyre është fatale. Asnjë i krishterë nuk është i sigurt nëse shpirti i tij është i plogësht, dhe nëse ai është larg Perëndisë të tij. Çdo i krishterë është përherë i sigurt për sa i përket pozitës së tij në Krishtin, por nuk mund të thuhet e njëjta gjë për sa i përket përvojës së tij në shenjtëri dhe përbashkësisë me Jezusin në këtë jetë.
13 qershor, mëngjes – Kush ka etje?
Oh, sa të shumtë janë ata që janë të pasur me veprat e tyre të mira, dhe për pasojë, nuk mund të vijnë dot te Krishti! “Nuk dua të shpëtohem”, thonë ata, “në të njëjtën mënyrë siç shpëtohet lavirja apo blasfemuesi.” Çfarë?! Unë të shkoj në qiell porsi një oxhakfshirës? Vallë, nuk paska shteg tjetër drejt lavdisë, përveç shtegut që çoi atje kusarin që po vdiste? Nuk dua të shpëtohem në atë mënyrë. Të tillë mburravecë kryelartë duhet të mbeten pa ujin e gjallë; mirëpo, “Ai që do, le të marrë si dhuratë ujin e jetës.”
12 qershor, mbrëmje – Ne jemi të shpëtuar
Ky shpëtim i plotë shoqërohet nga një thirrje e shenjtë. Ata të cilët Shpëtimtari i shpëtoi mbi kryq, në kohën e duhur, thirren efektivisht në shenjtëri me anë të fuqisë së Perëndisë Frymë e Shenjtë. Ata i lënë pas mëkatet e tyre; përpiqen të bëhen si Krishti; zgjedhin shenjtërinë, jo për shkak të detyrimit, por falë forcës së natyrës së re, e cila i shtyn të gëzohen në shenjtëri po aq natyrshëm sa atëherë kur gjenin kënaqësi në mëkat. Perëndia as nuk i zgjodhi dhe as nuk i thirri për shkak se ishin të shenjtë, por i thirri që të mund të bëheshin të shenjtë, duke qenë se shenjtëria është bukuria që krijohet falë veprës së Tij në ta.
12 qershor, mëngjes – Hip mbi peshore
Pastaj ktheju jetës së Krishtit dhe teksa lexon, pyete veten se deri në ç’shkallë je bërë i ngjashëm me shëmbëllimin e Tij. Përpiqu të zbulosh nëse e ke zemërbutësinë, përulësinë dhe frymën e dashurisë, të cilat Ai i nxiti dhe i shfaqi vazhdimisht. Merr pastaj e lexo letrat [e Palit], dhe shih nëse përvojat e jetës sate janë të ngjashme me ato që përshkruan apostulli. A ke klithur ndonjëherë siç bëri ai: “Oh, i mjeri njeri që jam! Kush do të më çlirojë nga ky trup i vdekjes?”. A e ke ndier ndonjëherë vetëposhtërimin e tij? A të është dukur ndonjëherë vetja si i pari i mëkatarëve dhe si më i vogli nga të gjithë shenjtorët? A e ke përjetuar edhe ti vetë përkushtimin e Tij? A mund t’i bashkohesh edhe ti atij dhe të thuash: “Sepse për mua të jetuarit është Krishti dhe të vdekurit fitim”?
11 qershor, mbrëmje – Asnjë dënim
Shumë i dashur, asnjë mëkat i një besimtari nuk mund të kthehet më në një shigjetë që shkakton plagë vdekjeprurëse, asnjë dënim nuk kthehet më në një shpatë për ta vrarë atë, sepse Krishti ka mbartur ndëshkimin e mëkatit tonë, Zëvendësuesi dhe Siguria jonë e bekuar i shleu plotësisht paudhësitë tona. Kush vallë mund të na akuzojë tani? Kush vallë mund të na dënojë tani? Krishti ka vdekur, por jo vetëm kaq: Ai u ringjall. Jezusi e ka zbrazur kukurën e shigjetave të ferrit, e ka shuar çdo shigjetë të zjarrtë dhe ua ka thyer majat të gjitha shigjetave të zemërimit. Toka është mbuluar nga copat dhe mbeturinat e armëve luftarake të ferrit, të cilat mbeten ende të dukshme vetëm për të na kujtuar për rrezikun e dikurshëm dhe për çlirimin tonë madhështor.
11 qershor, mëngjes – Origjina
Sa i mrekullueshëm është fakti që secili prej nesh e do Jezusin, duke marrë parasysh se ç’lloj njerëzish jemi! Sa e mrekullueshme është që edhe pse kishim ngritur krye kundër Tij, Ai u përpoq që të na afronte sërish tek Vetja, duke shfaqur në këtë mënyrë një dashuri kaq të mahnitshme. Jo, kurrë nuk do të kishim ndier as edhe një grimcë dashurie për Perëndinë, po qe se ajo nuk do të ishte mbjellë brenda nesh nga fara e dashur e dashurisë së Tij për ne.
10 qershor, mbrëmje – Krishti në qendër
Jezu Krishti është Alfa dhe Omega e Biblës. Ai është tema e vazhdueshme e faqeve të saj të shenjta; ato dëshmojnë për Të nga e para deri tek e fundit. Në krijim, ne e dallojmë menjëherë Atë si një nga personat e Trinisë së shenjtë; për Të aludohet te premtimi i farës së gruas; e shohim të simbolizuar tek arka e Noeut; ecim së bashku me Abrahamin ndërsa ai sheh ditën e Mesias; banojmë në tendat e Isakut dhe Jakobit, duke u ushqyer me premtimin e hirshëm; dhe në llojet e shumta të ligjeve [të flijimeve], ne e shohim Shpenguesin sa e sa herë të kumtuar në mënyrë të tërthortë. Profetë dhe mbretër, priftërinj dhe predikues, që të gjithë shohin në një drejtim të vetëm—të gjithë ata qëndrojnë si kerubimët përmbi arkën e besëlidhjes, duke dëshiruar të shohin atë që fshihet brenda saj dhe të lexojnë misterin e shlyerjes madhështore të Perëndisë. Mirëpo, edhe më i dukshëm është Jezusi në Dhiatën e Re, duke qenë se është personazhi mbizotërues i saj.