10 korrik, mëngjes – Qytetarë të qiellit
Mirëpo, duke qenë qytetarë të Jerusalemit të Ri, po ashtu kemi pjesën tonë në nderimet e qiellit. Lavdia që u përket shenjtorëve të lumë, na takon edhe neve, sepse tashmë jemi bij të Perëndisë, princa prej gjaku perandorak. Tashmë kemi veshur mantelin e panjollë të drejtësisë së Jezusit; tashmë engjëjt janë kthyer në shërbëtorët tanë; shenjtorët janë miqtë tanë, Krishti është Vëllai ynë, Perëndia është Ati ynë dhe kurora e pavdekësisë është shpërblimi ynë. Ndajmë nderet e qytetarisë, sepse marrim pjesë në kuvendin e përgjithshëm dhe në Kishën e të parëlindurve, emrat e të cilëve janë shkruar në qiell.
9 korrik, mbrëmje – Një mospajtim i brendshëm
Ata të dritës mblidhen bashkë, dhe po kështu bëjnë ata të errësirës. Atë që Perëndia e ka ndarë, le të mos përpiqemi kurrë ta bashkojmë; por ashtu si Krishti doli jashtë fushimit, duke bartur fyerjen e Tij, le të dalim nga bota e të paperëndishmëve dhe të jemi një popull i veçantë! Ai ishte i shenjtë, i pafajshëm, i panjollë, i ndarë nga mëkatarët; dhe, porsi Ai, edhe ne nuk duhet të përshtatemi me këtë botë, duhet të kundërshtojmë çdo mëkat dhe të dallohemi nga pjesa tjetër e njerëzimit për shkak të ngjashmërisë sonë me Mësuesin tonë.
9 korrik, mëngjes – Dora e Perëndisë në jetën tënde
Me siguri, Perëndia ka shfaqur edhe ndaj teje të njëjtën mirësi që shfaqi ndaj shenjtorëve qëmoti. Prandaj, le t’i thurim mëshirat e Tij në një këngë! Le ta marrim floririn e kulluar të mirënjohjes dhe xhevahiret e lavdërimit, dhe le t’i punojmë ato në një kurorë tjetër për kryet e Jezusit! Dalshin nga shpirtrat tanë melodi po aq të bukura dhe frymëlartuese, sa edhe ato që dilnin nga harpa e Davidit, tek e përlëvdojmë Zotin, mëshira e të cilit vazhdon përjetë!
8 korrik, mbrëmje – Ti je shpëtimi im
“Sepse ti je Perëndia i shpëtimit tim.” Jahveh-u është Kreu dhe Plotësonjësi i shpëtimit të popullit të Tij. Lexues, a është Ai vallë Perëndia i shpëtimit tënd? A gjendet themeli i shpresës sate të përjetshme në zgjedhjen e Atit, në shlyerjen e Birit dhe në rilindjen e Frymës? Nëse gjërat janë kështu, mund ta përdorësh këtë fakt si një argument për të fituar bekime të mëtejshme. Nëse Zoti të ka caktuar për shpëtim, me siguri që nuk do të refuzojë të të mësojë në udhët e Tij. Sa gjë e bukur është nëse mund t’i drejtohemi Zotit me sigurinë që Davidi shfaq në këtë varg; kjo gjë i fal fuqi të madhe lutjes sonë dhe na ngushëllon nëpër sprova.
8 korrik, mëngjes – Fuqia e fshehtë e besimit
Në vijim, besimi e shqyrton veprën e mahnitshme të Krishtit si një provë të qartë të synimit të Atit për ta përmbushur fjalën e Vet. “Sepse ai që nuk e kurseu Birin e vet, por e dha për të gjithë ne, qysh nuk do të na dhurojë të gjitha gjërat bashkë me të?” (Romakëve 8:32). Veç kësaj, besimi e hedh vështrimin pas, drejt së kaluarës, sepse betejat e kanë bërë më të fortë dhe fitoret ia kanë shtuar guximin. I kujton vetes që Perëndia nuk e ka lënë asnjëherë në baltë, që Ai nuk e lë asnjëherë në baltë ndonjë prej fëmijëve të Tij. Në mendje i vijnë kohë rreziqesh të mëdha kur çlirimi erdhi [pa mënuar]; orë të nevojës ekstreme kur iu fal një fuqi në përputhje me nevojën që kishte, dhe ai thërret: “Jo, kurrë nuk do ta pranoj mendimin se Ai mund të ndryshojë dhe ta lërë tani shërbëtorin e Tij. Deri këtu Zoti më ka ndihmuar, dhe do të vazhdojë ta bëjë.”
7 korrik, mbrëmje – Urdhri i mëshirës
Besimtar, shqyrtoje me mirënjohje këtë urdhër mëshire! Vër re që ky është një dekret madhështor i Perëndisë. Në vargun tonë, ne shohim një mëkatar që, në vetvete, nuk ka asgjë përveç mëkatit, i cili nuk pret asgjë tjetër veç zemërimit; por Zoti i përjetshëm i kalon pranë në lavdinë e Tij. Ai e sheh, ndalon çapin dhe, me një fjalë të vetme, shpall një urdhër mbretëror: “Jeto!”. Vetëm Perëndia mund të flasë në këtë mënyrë: ta marrë dhe ta japë jetën me një fjalë të vetme! Mirëpo, ky dekret shpreh shumë qëllime njëherësh. Kur i Plotfuqishmi thotë: “Jeto”, bëhet fjalë për shumë gjëra. Bëhet fjalë për një jetë të re nga pikëpamja ligjore. Mëkatari është gati të dënohet, por Shumë i Larti thotë: “Jeto!”. Kështu, ai ngrihet i falur dhe i çliruar [nga përgjegjësia penale].
7 korrik, mëngjes – Kujtoje pastorin tënd
Vëllezër, puna jonë ka një rëndësi jetike, sepse sjell të mirën ose të keqen mbi mijëra veta. Ne punojmë për Perëndinë duke u marrë me fatin e përjetshëm të shpirtrave të njerëzve, dhe fjala jonë është ose aroma e jetës për jetë, ose era e vdekjes në vdekje. Mbi ne rëndon një përgjegjësi shumë e madhe, dhe nuk do të jetë mëshirë e vogël [nga Perëndia] nëse në fund nuk do të bjerë mbi ne gjaku i të gjithë njerëzve. Duke qenë oficerë në ushtrinë e Krishtit, jemi shënjestra e parapëlqyer e armiqësisë së njerëzve dhe djajve. Ata na ruajnë kur lëkundemi, dhe përpiqen të na pengojnë duke na kapur nga thembrat.
6 korrik, mbrëmje – Numëroji shkeljet e tua
Dhe kjo kurë është gjaku i Jezu Krishtit, Birit të vetëm dhe shumë të dashur të Perëndisë. Biri i Perëndisë! Engjëjt i hedhin kurorat e tyre përpara Tij! Të gjitha simfonitë korale të qiellit e rrethojnë fronin e Tij të lavdishëm. “Përmbi çdo gjë Perëndi, i bekuar përjetë. Amen” (Romakëve 9:5). E megjithatë, Ai merr mbi Vete trajtën e një shërbëtori dhe fshikullohet e tejshpohet, lëndohet e dërrmohet, dhe në fund bie theror, sepse shkeljet tona mund t’i shlyente veç gjaku i Birit të mishëruar të Perëndisë.
6 korrik, mëngjes – Zoti i mbron të vetët
Dashuria hyjnore bëhet edhe më e dukshme teksa shndrit në mes të gjykimeve. Sa xixëllon ai ylli vetmitar që buzëqesh mes të çarave të reve të ngarkuara me shi; sa i këndshëm është oazi që lulëzon në mes të shkretisë së rërave; po kaq e bukur dhe e shkëlqyeshme është dashuria që fshihet në mes të zemërimit. Kur izraelitët ngjallën zemërimin e Shumë të Lartit për shkak të idhujtarisë së tyre të vazhdueshme, Ai i ndëshkoi duke u hequr edhe vesën, edhe shiun, kështu që toka e tyre vuajti nga një zi buke e tmerrshme; mirëpo, tek e bëri këtë, u kujdes që të zgjedhurit e Vet të ishin të sigurt. Edhe sikur të gjithë përrenjtë e tjerë të thahen, prapëseprapë do të mbetet një për Elian; madje edhe kur ai përrua të thahet, Perëndia ende do të sigurojë për të një vend ku ai të ushqehet. Jo vetëm kaq, por Zoti kishte edhe një mbetje sipas zgjedhjes së hirit, të cilët ishin fshehur nga pesëdhjetë vetë në një shpellë. Edhe pse zia e bukës sundonte kudo në vend, megjithatë, këto grupe me nga pesëdhjetë në shpella u ushqyen, madje u ushqyen nga tryeza e Ashabit prej dorës së Abdias, shërbëtorit besnik i cili kishte frikë nga Perëndia (1 i Mbretërve 18:1-16).
5 korrik, mbrëmje – Mbështetu mbi Shkëmbin e përjetshëm
Sa mirë do të ishte sikur dyshimet të shporreshin një herë e mirë nga shtëpia e Perëndisë; mirëpo, druhem se mosbesimi plak është po aq i gjallë sot sa edhe atëherë kur psalmisti bënte pyetjen: “A do të më hedhë poshtë përgjithnjë Zoti? Dhe nuk do të më pëlqejë më kurrë?” (Psalmi 77:7). Davidi nuk e kishte provuar gjatë shpatën e fortë të viganit Goliath, por megjithatë tha: “Asnjë nuk ia kalon asaj” (1 e Samuelit 21:9). Ai e kishte përdorur atë një herë në orën e fitores së tij në rini, dhe ajo kishte dhënë prova se ishte bërë prej metali të duhur, prandaj edhe e lëvdoi përngaherë.