9 gusht, mëngjes – Qyteti i Perëndisë
Ne marrim dhurata te porta e Mbretit, ndërsa ata festojnë të ulur në vetë tryezën e banketit mbretëror. Këtu ne mbështetemi në krahun e një miku, ndërsa atje ata mbështeten në Shumë të Dashurin dhe vetëm në Të. Këtu na nevojitet ndihma e shoqërisë, ndërsa atje ata gjejnë gjithçka që u nevojitet në Krishtin Jezus. Këtu i mbajmë sytë tek ushqimi që prishet dhe teshat që i ha mola, ndërsa atje ata gjejnë gjithçka në Perëndinë. Këtu përdorim kovën për të nxjerrë ujë nga pusi, ndërsa atje ata pinë nga kryeburimi dhe i vënë buzët në rrjedhën e ujit të gjallë. Tani engjëjt na sjellin bekime, ndërsa atëherë nuk do të na nevojitet ndonjë lajmëtar nga qielli. Atyre atje lart nuk u nevojiten engjëj që t’u sjellin pusullat e dashurisë të shkruara nga Perëndia, sepse ata e shohin Atë ballë për ballë. Sa i bekuar do të jetë ai çast kur pasi t’i kemi lënë pas të gjitha gjërat dytësore, do të mbështetemi te krahu i zhveshur i Perëndisë! Sa orë e lavdishme do të jetë ajo kur Perëndia dhe jo krijesat e Tij—Zoti, dhe jo veprat e Tij—do të kthehet në gëzimin tonë të përditshëm! Shpirtrat tanë atëherë do të kenë arritur lumturinë e përkryer.
8 gusht, mbrëmje – Gjithçka është e mundur!
O ti që ngjitesh, nëse e ushtron besimin tënd, shpejt do të qëndrosh mbi majën e tempullit të rrahur nga dielli, sepse “çdo gjë është e mundshme për atë që beson”. Ti dëgjon për bëmat që njerëzit e shenjtë kanë kryer për Jezusin—ato që kanë shijuar prej Tij, se sa shumë i ngjasonin ata Atij, dhe se si ia dolën të përballonin përndjekje të mëdha për hir të Tij—dhe ti thua me vete: “Sa për mua, unë jam krejt i pavlerë. Nuk do të mund t’i arrij dot kurrë lartësi të tilla.”
8 gusht, mëngjes – Rrjeta e merimangës
Mirëpo, rrjeta e merimangës është shumë e brishtë. Është punuar në mënyrë interesante, por jo për t’u qëndruar të gjitha sprovave. Nuk i reziston dot fshesës së pastrueses apo stapit të udhëtarit. Nuk nevojitet një shumicë topash për ta bërë copë-copë shpresën e hipokritit; mjafton një e fryrë ere për ta thyer atë. Pezhishkat e hipokritëve do të bien sakaq, me të filluar veprën e saj pastruese fshesa e shkatërrimit. Kjo na sjell ndër mend një mendim tjetër—pra, që pezhishka të tilla nuk duhen toleruar në shtëpinë e Zotit: Ai vetë do të kujdeset që ato dhe endësit e tyre të shkatërrohen krejtësisht. Shpirti im, sigurohu që të qëndrosh mbi diçka më të fortë e më të mirë sesa një pezhishkë! Merre Zotin Jezus si vendstrehimin tënd të përjetshëm!
7 gusht, mbrëmje – Satani na pengon
Ruhu nga mburrja, se virtyti yt shumë shpejt do të sprovohet; madje Qoftëlargu do t’i drejtojë shigjetat e Tij pikërisht kundër atij virtyti për të cilin ti njihesh ndër të gjithë. Në qoftë se deri më tani ke qenë një besimtar i fortë, nuk do të kalojë shumë dhe besimi yt do të sulmohet; nëse ke qenë zemërbutë si Moisiu, prit të tundohesh që të flasësh në mënyrë të pamatur me buzët e tua. Zogjtë do t’i çukisin edhe frutat e tua më të pjekura, ndërsa derri i egër do t’i përplasë çatajtë e vet pas hardhive të tua më të zgjedhura.
7 gusht, mëngjes – Një dashuri më e thellë
Në çdo epokë, njerëzit janë përpjekur për ta ndarë besimtarin nga Zoti i tij, por orvatjet e tyre kanë qenë të kota. As kurorat e nderit dhe as fytyrat e zemëruara nuk ia kanë dalë që ta zgjidhin këtë nyje dashurie. Kjo nuk është si çdo lidhje tjetër, të cilën fuqia e botës mund ta këputë me kalimin e kohës. As njeriu dhe as qoftëlargu nuk e kanë gjetur ende çelësin që e hap një bravë të tillë. Zeja e të Paudhit nuk ka dështuar kurrë më keq sesa kur ai e ka ushtruar atë duke u përpjekur që ta prishë këtë lidhje zemrash të ngjitura hyjnisht. Është shkruar, dhe asgjë nuk e shuan dot këtë fjali: “Kanë të drejtë që të duan.” Megjithatë, intensiteti i dashurisë së të drejtëve nuk duhet të vlerësohet edhe aq prej dukjes së saj, sesa prej dëshirës së zjarrtë të të drejtit.
6 gusht, mbrëmje – Nuk ka përjashtime
A nuk janë vallë disa që e lënë pas dore si lutjen, ashtu edhe punën? Lexues, a është kjo lutja jote gjithashtu? Ktheje vështrimin drejt Golgotës! Pa vështroje Zotin e Jetës, të gozhduar mbi kryq, me një kurorë gjembash mbi krye, me kokë, duar dhe këmbë të gjakosura! Çfarë?! A mund ta vështrosh dot vallë këtë mrekulli të mrekullive, vdekjen e Birit të Perëndisë, pa ndier në kraharor një adhurim të mrekullueshëm që nuk ka gjuhë që ta shprehë? Dhe kur e ndien se si vepron ai gjak në ndërgjegjen tënde dhe e di se t’i ka pastruar të gjitha mëkatet, nuk je burrë i vërtetë po qe se nuk kërcen përpjetë, duke klithur: “Tërë toka qoftë mbushur me lavdinë e tij. Amen, amen.”
6 gusht, mëngjes – Njihi armiqtë e tu
Mirëpo, rojë, edhe sa duhet që të agojë dita? Dhëndri po vonohet. A mos vallë po duket ndonjë shenjë e ardhjes së Tij si Dielli i Drejtësisë? A nuk është ngritur vallë ylli i mëngjesit si premtimi i ditës që po vjen? Kur do të agojë dita e re dhe hijet t’ia mbathin me të katra? O Jezus, nëse sot nuk do të vish Vetë për Kishën Tënde që po të pret, eja të paktën me Frymën Tënde në zemrën time që psherëtin, dhe bëje të thurë këngë gëzimi!
5 gusht, mbrëmje – Detyrimi i sprovës
Të qenët pjesë e familjes shoqërohet nga detyrimet e veta. Rubenitët dhe gaditët nuk do të ishin sjellë në një mënyrë vëllazërore po qe se do të kishin hedhur rrënjë në tokën e pushtuar dhe do ta kishin lënë pjesën tjetër të popullit që të luftonte me forcat e veta për pjesët e tyre të tokës. Edhe ne kemi përfituar shumë falë përpjekjeve dhe vuajtjeve të shenjtorëve të qëmotit, dhe në qoftë se nuk do t’i kthenim diçka Kishës së Krishtit, duke i falur asaj ajkën e energjive tona, do të ishim të padenjë për t’u regjistruar në radhët e saj. Të tjerë janë duke luftuar burrërisht kundër gabimeve të epokës, ose janë duke i nxjerrë ata që humbin nga rrënojat e Rënies, prandaj, në qoftë se ne qëndrojmë duarkryq, le ta dimë se jemi në rrezik. I Zoti i vreshtit pyet: “Përse rrini gjithë ditën këtu pa bërë asgjë?”. Cili është justifikimi i përtacit?
5 gusht, mëngjes – Çfarë dimë ne?
Janë disa gjëra për të cilat besimtari është absolutisht i sigurt. Për shembull, ai e di se Perëndia ulet mbi pupën e anijes pikërisht kur ajo tundet më së shumti nga dallgët. Ai beson se një dorë e padukshme është përherë në kontroll të timonit të botës, dhe se sa herë që provania ndryshon drejtim, e bën këtë ngaqë Perëndia ndryshon kursin. Kjo njohuri kaq siguruese e përgatit atë për gjithçka. Ai e hedh vështrimin mbi ujërat e tërbuara, duke parë frymën e Jezusit që ecën mbi to, dhe pastaj dëgjon një zë që i thotë: “Jam unë, mos ki frikë!”. Ai e di gjithashtu se Perëndia është i dijshëm në të gjitha rrethanat, dhe duke e ditur këtë fakt, është i sigurt se nuk mund të ketë aksidente, gabime dhe se asgjë e paparashikuar nuk mund të ndodhë. Ai mund t’i thotë vetes: “Nëse duhet ta humb gjithçka kam, është më mirë që ta humb, sesa të vazhdoj ta kem, nëse ky është vullneti i Zotit: mynxyra më e keqe është gjëja më e urtë dhe më e mirë që mund të më ndodhë nëse është caktuar nga Perëndia.”
4 gusht, mbrëmje – Mësime nga fusha e të mbjellave
Nga pikëpamja frymërore, myku nuk është një e keqe e pazakontë. Ky vrug shfaqet sa herë që puna jonë duket sikur po jep fryte. Shpresonim për shumë kthime në besim, dhe në vend të kësaj, gjithçka bie në amulli, përbotshmëria gëlon nga të gjitha anët, ose ja tek vjen papritur një ngurtësim mizor i zemrës! Ndoshta mund të mos ketë mëkate të dukshme në mes të atyre me të cilët po punojmë, por ka një mungesë sinqeriteti dhe vendosmërie, gjëra këto që na shkaktojnë zhgënjim të madh. Nga kjo mësojmë të mbështetemi në Zotin, si dhe domosdoshmërinë e lutjes, në mënyrë që të mos bjerë më vrug mbi punën tonë. Krenaria ose përtacia frymërore janë preludi i pashmangshëm i së keqes së frikshme që mund të bjerë mbi ne, dhe vetëm Zoti i të korrave mund të na ruajë prej saj. Myku mund të orvatet madje t’i sulmojë zemrat tona, t’i thajë lutjet tona dhe ta ftohë zellin tonë. Dashtë Bujku i madh që ta parandalojë një mynxyrë kaq të madhe! Ndriço, o Diell i bekuar i Drejtësisë, dhe dëboji sëmundjet nga ne!