11 tetor, mëngjes – Besimtari që lutet
Ndërsa lutja është një kërkesë për pasuri hyjnore, ajo është edhe një rrëfim i zbrazëtisë njerëzore. Gjendja më e shëndetshme për një krishterë është të qenët përherë i zbrazur nga vetja, dhe vazhdimisht i varur te Zoti për nozullimet e Tij; të qenët përherë të varfër në vetvete dhe të pasur në Jezusin, të qenët në vetvete të dobët si uji, por të fuqishëm falë Perëndisë, për të bërë bëma të mëdha. Këtu hyn në punë lutja, sepse ndërkohë që e adhuron Perëndinë, e vendos krijesën aty ku duhet të jetë—në pluhur.
10 tetor, mbrëmje – Të paqortueshëm!
Me qëllim që të gëzojmë paqe, mendimet tona mosbesuese duhet të heshtin dhe ne duhet të kuptojmë se Zoti mbretëron. As që nuk përmendet këtu ndihma e ndonjë burimi apo shkaku dytësor. Zoti nuk thotë asgjë këtu për ndonjë mik apo ndihmës: Ai e merr vetë përsipër punën pa pasur nevojë për ndihmën e krahëve njerëzorë. Më kot u drejtohemi për ndihmë shokëve dhe të afërmve tanë; mbështetja te ta është sikur të kapemi pas kallamave të thyer—madje ndodh shpesh që nuk kanë dëshirë të na ndihmojnë, edhe pse mund të kenë mundësi, ose të mos kenë mundësi për të na ndihmuar, edhe atëherë kur kanë dëshirë. Meqenëse premtimi vjen vetëm nga Perëndia, do të bënim mirë të prisnim vetëm në Të; dhe sa herë që e bëjmë këtë, nuk zhgënjehemi asnjëherë.
10 tetor, mëngjes – Të paqortueshëm
Oh, sa e mahnitshme do të jetë ajo orë kur portat e përjetshme do të hapen, dhe ne, të përgatitur plotësisht për trashëgiminë, do të hyjmë për të banuar me shenjtorët në dritë! Me mëkatin e zhdukur [për të mos u kthyer më], Qoftëlargun e kyçur [në të përjetshmin pus], tundimin e lënë pas krahëve një herë e mirë, dhe vetë duke qenë “të paqortueshëm” përpara Perëndisë—ky do të jetë qielli me të vërtetë!
9 tetor, mbrëmje – Kur besimi sprovohet
Besimi i vërtetë mund të jetë brenda shpirtit porsi një farë e fshehur, e cila deri më tani mund të mos ketë bulëzuar dhe as çelur lule gëzimi e paqeje. Heshtja e Shpëtimtarit është sprova e dhimbshme për shumë shpirtra përgjërues, por edhe më e rëndë është zemërdhembja që të shkakton një përgjigje e ashpër dhe e prerë si kjo: “Nuk është mirë të marrësh bukën e fëmijëve dhe t’ua hedhësh këlyshëve të qenve.” Shumë prej atyre që presin në Zotin, fitojnë kënaqësi të menjëhershme në lutje, por kjo nuk ndodh me të gjithë. Disa, si gardiani i burgut, për shembull, kalojnë brenda një çasti nga errësira në dritë, por të tjerë janë si bimë me rritje më të ngadaltë.
9 tetor, mëngjes – Nuk ka udhë tjetër më të rrezikshme
Në qoftë se do të ishim malësorë të fortë e me këmbë të hekurta, një gjë e tillë nuk do të mund të thuhej për ne, por sa të dobët që jemi në vetvete! Na lënë këmbët menjëherë, edhe kur ecim në shtigje të lehta; pengohemi sa hap e mbyll sytë, madje edhe në udhët më të sheshta. Gjunjët tanë të dobët mezi e mbajnë peshën e madhe të trupit. Mjafton një pupël për të na e ndryshojë drejtimin dhe një guriçkë për të na lënduar. Jemi si fëmijë të vegjël që hedhin hapat e parë fërgëllues në udhën e besimit; Ati ynë qiellor na mban nga krahët, përndryshe do të rrëzoheshim menjëherë.
8 tetor, mbrëmje – Si lutesh?
Nuk e këndojmë dot këngën Gloria in excelsis pa iu drejtuar më parë Perëndisë me De profundis: nga vende të thella duhet t’i këlthasim Zotit, ose përndryshe, kurrë nuk do ta soditim lavdinë në vendet më të larta. Është një lutje me dashuri. Lutja duhet ngjyer me parfumin e dashurisë, duhet të njomet me dashuri—dashuri për bashkëbesimtarët dhe dashuri për Krishtin. Veç kësaj, duhet të jetë një lutje plot me besim. Njeriu fiton vetëm për aq kohë sa beson. Fryma e Shenjtë është autori i besimit dhe forcuesi i tij, kështu që lutemi duke pasur besim në premtimin e Perëndisë. Tani lutemi që kjo ndërthurje e bekuar e hireve të shkëlqyera, të vyera e të këndshme si erëzat e rralla, të lëshojë një aromë erëmirë brenda nesh për shkak të pranisë së Frymës së Shenjtë në zemrat tona! Ngushëllues i bekuar, ushtroje fuqinë Tënde të pamasë brenda nesh, duke i ndihmuar dobësitë tona në lutje!
8 tetor, mëngjes – Peshkim i mrekullueshëm
Prania e Krishtit është ajo që sjell sukses. Jezusi u ul në barkën e Pjetrit, dhe vullneti i Tij, përmes një force të mistershme, i tërhoqi peshqit në rrjetë. Kur Jezusi lartësohet në Kishën e Vet, prania e Tij është fuqia e Kishës—thirrja e një mbreti është në gjirin e saj. “Dhe unë, kur të jem ngritur lart nga toka, do t’i tërheq të gjithë tek unë” (Gjoni 12:32). Le t’i hyjmë këtë mëngjes punës së peshkimit të shpirtrave, duke e hedhur vështrimin lart me besim, dhe përreth nesh për mundësitë e mëdha! Le të punojmë derisa të bjerë nata, duke e ditur se puna nuk do të na shkojë kot, sepse Ai që na thotë ta hedhim rrjetën në det, do ta mbushë atë me peshq!
7 tetor, mbrëmje – Te kush ke besim tani?
Oh, ç’besim i bekuar—t’i zë besë Atij, fuqia e të cilit nuk do të shterojë kurrë, dashuria e të cilit nuk do të venitet asnjëherë, mirësia e të cilit nuk do të ndryshojë kurrë, besnikëria e të cilit nuk do të dështojë kurrë, urtësia e të cilit kurrë nuk do të hidhet poshtë, mirësia e përsosur e të cilit nuk do të pakësohet për asnjë çast! Lum si ti, o lexues, nëse edhe ti e ke këtë lloj besimi! Duke pasur një besim të tillë, do të gëzosh paqe të ëmbël sot dhe lavdi të amshuar nesër, dhe themeli i besimit tënd nuk do të tundet as sot e as mot.
7 tetor, mëngjes – Sprovimi i besimit tonë
Vuajtjet e tanishme kanë po ashtu prirje ta shtojnë gëzimin e së ardhmes. Pikturës i nevojiten dritëhijet për të nxjerrë më në pah bukurinë e ngjyrave. Si mund të ishim vallë të bekuar në mënyrë sublime në qiell, po qe se nuk do ta kishim njohur mallkimin e mëkatit dhe pikëllimin e kësaj bote? Vallë, a nuk është paqja edhe më e ëmbël pas luftës, dhe çlodhja edhe më e mirëpritur pas punës së mundimshme? Vallë, a nuk do të shërbejnë kujtimet e vuajtjeve të shkuara për të shtuar lumturinë e të përlëvduarve?
6 tetor, mbrëmje – Zgjedhja e habitshme e Krishtit
Jezusi duhet ta ketë gjetur brenda zemrës së Vet shkakun e dashurisë së Tij për ne; nuk ka mundësi që ta ketë gjetur në ne, sepse nuk gjendet atje. Qysh prej kthimit tonë në besim, kemi qenë të varfër, megjithëse hiri na ka bërë të pasur. I shenjti Rutherford tha për veten diçka që besoj se vlen edhe për ne: “Lidhja ime me Të qëndron në faktin që jam i sëmurë, dhe Ai është Mjeku për të cilin kam aq shumë nevojë. Mjerisht, sa herë nuk e marr seriozisht Krishtin! Ai lidh, unë zgjidh; Ai ndërton, unë shkatërroj; unë zihem me Krishtin, ndërsa Ai pajtohet me mua njëzet herë në ditë!”.