28 tetor, mbrëmje – Kurorëzuar përjetësisht me madhështi
Nuk ka asgjë që ta zhdukë lavdinë nga kryet e Tij. Ai është i kurorëzuar përjetësisht me madhështi të pashoqe. Flokët e zinj tregojnë freski rinore, sepse Jezusi ka mbi Vete vesën e rinisë së Tij. Të tjerët ligështohen me kalimin e moshës, por Ai është përjetë e mot një Prift sipas rendit të Melkisedekut; të tjerët vijnë e shkojnë, por Ai qëndron si Perëndi përjetësisht mbi fronin e Tij. Sonte do ta soditim dhe do ta adhurojmë Atë. Kur engjëjt e kundrojnë gjithë vëmendje—të shpenguarit e Tij nuk duhet t’i largojnë sytë prej Tij. Ku mund ta gjejnë tjetër një Të Dashur të tillë? Oh, sa e mirë është një orë përbashkësie me të! Shporruni tutje, ju shqetësime furacake! Jezusi më tërheq te Vetja dhe unë ngarend pas Tij.
28 tetor, mëngjes – Një doktrinë madhështore
Në qoftë se Jezusi mori përsipër të më çonte në lavdi dhe në qoftë se Ati premtoi se do të më falte te Biri i Tij, për të qenë pjesë e shpërblimit të pafund që ky i fundit fitoi falë mundimit të shpirtit të Tij, atëherë, shpirti im, mund të prehesh i sigurt, sepse Perëndia nuk ka si të mos u qëndrojë besnik premtimeve të veta apo Jezusi të pushojë së qeni e vërteta. Kur Davidi kërceu përpara arkës së besëlidhjes, i tha Mikalit se zgjedhja hyjnore e kishte shtyrë ta bënte një gjë të tillë. Eja, shpirti im, hidh valle përpara Perëndisë së hirit, dhe le të gufojë zemra jote nga gëzimi!
27 tetor, mbrëmje – I pandryshueshëm në një botë të ndryshueshme
Çdo natë, kur e shohim veten në pasqyrë, shquajmë në të një mëkatar të gjorë, ndaj duhet të rrëfejmë: “Jemi të gjithë si një gjë e papastër dhe të gjitha veprat tona të drejtësisë janë si një rrobë e ndotur.” Oh, sa i çmuar është, pra, gjaku i Krishtit që pastron zemra si këto tonat! Sa dhuratë e vyer është drejtësia e Tij e përkryer! Dhe sa e ndritshme është shpresa e shenjtërisë së përsosur që do të kemi në qiell! Fuqia e mëkatit është thyer që tani, edhe pse ai vazhdon të banojë në ne. Ai mbetet në ne, por nuk ka më sundim mbi ne; jemi në luftë të ashpër me mëkatin, ama po ndeshemi me një armik tashmë të mundur. Nuk do të kalojë shumë edhe do të hyjmë fitimtarë në qytetin ku nuk futet asgjë e papastër.
27 tetor, mëngjes – Katër thënie të besueshme
Ruaji porsi një thesar këto thënie besnike! U bëfshin ato udhërrëfyeset e jetës, ngushëllimit dhe mësimnxënies sate! Apostulli i johebrenjve dëshmoi me jetën e vet se ato ishin të besueshme, dhe ato mbeten të besueshme; asnjë prej tyre nuk do të shkojë kot. Ato janë të denja për t’u pranuar plotësisht; le t’i pranojmë menjëherë dhe të dëshmojmë besueshmërinë e tyre.
26 tetor, mbrëmje – Qëllimi i jetës
Gjithçka mbi tokë është në lëvizje; koha nuk pushon asnjëherë së rrjedhuri. Toka e fortë [që shkelim me këmbë] është një top rrotullues, ndërsa vetë dielli i madh është një yll që, pa bërë zë, ndjek trajektoren e vet rreth një ndriçuesi më të madh. Baticat e afrojnë apo e largojnë detin; erërat i trazojnë flladet sipër oqeanit; forca e fërkimit e konsumon shkëmbin: ndryshimi dhe vdekja mbretërojnë kudo. Deti nuk është si sënduku i kurnacit për të ruajtur një pasuri ujërash, sepse ashtu si falë një force, ujërat rrjedhin drejt tij, falë një tjetre, ato ngrihen përsëri lart në qiell.
26 tetor, mëngjes – Të japësh me bujari
Egoizmi e hedh vështrimin së pari brenda mureve të shtëpisë, por perëndishmëria kërkon më së pari mbretërinë e Perëndisë dhe drejtësinë e Tij; e megjithatë, me kalimin e kohës, egoizmi shkakton vetëm dëm, ndërsa perëndishmëria sjell dobi të madhe. Duhet besim për t’u treguar bujar me Perëndinë, por pa dyshim që Ai e meriton këtë prej nesh; dhe gjithçka që mund të bëjmë, është që thjesht të pranojmë borxhin marramendës që i kemi mirësisë së Tij.
25 tetor, mbrëmje – Sonte do të presim në lutje
O Frymë e Perëndisë, na udhëheq drejt Atij! Do të pranonim më mirë të mblidhnim kallinj në fushën e Tij, sesa të merrnim me vete në shtëpi gjithë të korrat nga ndonjë arë tjetër. Do të ndjekim gjurmët e tufës së Tij, të cilat do të na drejtojnë te kullotat plot bar ku banon Ai! Kjo botë bëhet shumë e mërzitshme kur mungon Jezusi—ne do ta kishin më të lehtë të mbijetonim pa diellin e hënën, sesa të na linin pa Të—por sa hyjnisht e bukur bëhet gjithçka në lavdinë e pranisë së Tij! Shpirtrat tanë i njohin të mirat që fshihen në Jezusin, dhe nuk mund të gjejnë kënaqësi askund tjetër, përveçse tek Ai. Do të presim në lutje sonte, derisa të na “rastisë” që të ndodhemi në atë pjesë të arës që është pronë e Jezusit, ku Ai do të na e zbulojë Veten.
25 tetor, mëngjes – E vërteta e Perëndisë
Kudo që mund ta zbulojmë këtë dashuri të qëndrueshme për të vërtetën, jemi të detyruar të kemi pjesë në përbashkësi dhe ta tregojmë dashurinë tonë. Nuk ka rreth të ngushtë që mund t’i mbajë peng ndjenjat tona të bashkëvuajtjes së hirshme; përbashkësia e zemrës sonë duhet të jetë po aq e gjerë sa edhe oqeani i hirit. Mund të ndodhë që gabimet të përzihen me të vërtetën që kemi marrë; le të luftojmë kundër tyre, ama le ta duam vëllanë për hir të masës së të vërtetës që shohim tek ai. Mbi të gjitha, vetë ne le ta duam dhe ta përhapim të vërtetën.
24 tetor, mbrëmje – Shërbimi i vazhdueshëm i Krishtit
Zoti Jezus i do njerëzit e Vet kaq shumë, saqë ditë për ditë, Ai vazhdon të bëjë për ta shumë gjëra që janë të ngjashme me larjen e këmbëve të tyre të papastra. Ai i pranon edhe veprat e tyre më të dobëta; ndien pikëllimin e tyre më të thellë; dëgjon dëshirën e tyre më të vogël, madje fal çdo shkelje të tyre. Ai është ende shërbëtori i tyre, si edhe Miku dhe Zoti i tyre. Ai jo vetëm që bën vepra të madhërishme për ta, kur, i veshur me gjithë petkat priftërore dhe në funksionin e Tij si Kryeprift, Ai çohet dhe ndërhyn për ta, por, po ashtu, me përulësi dhe me durim shkon nga njëri te tjetri me legen dhe peshqir në dorë. Ai e bën këtë kur largon prej nesh ditë për ditë dobësitë dhe mëkatet tona të vazhdueshme.
24 tetor, mëngjes – Reflektimet në ujë
Ç’gjë e fshehtë është uji! Rrënjët shtrihen thellë e më thellë brenda dheut, por nuk arrijmë dot ta shohim se si i thithin gazrat e ndryshme, apo se si i shndërrojnë mineralet në perime; kjo vepër është e padukshme. Rrënja jonë është Krishti Jezus, dhe jeta jonë është e fshehur në Të; kjo është e fshehta e Zotit. Burimi i jetës së krishterë është po aq i fshehtë sa edhe vetë jeta.