12 nëntor, mbrëmje – Shembulli i Krishtit
Vazhdimësia e përgjërimeve të Tij ishte e jashtëzakonshme: orët e gjata kalonin shpejt; era e ftohtë nuk e ftohu zellin e lutjeve të Tij; errësira e zymtë nuk e errësoi besimin e Tij dhe as vetmia nuk e fashiti ngulmin e Tij. Ne nuk mundemi të rezistojmë qoftë edhe një orë të vetme për t’u lutur së bashku me Të, por Ai nuk pushon kurrë së luturi për ne ditë e natë. Po ashtu, Ai zgjodhi një moment të veçantë për këtë lutje; kjo ndodhi pasi armiqtë e Tij ishin tërbuar. Lutja ishte streha dhe përdëllimi i Tij; Ai shkoi të lutej përpara se të dërgonte në mision të dymbëdhjetë apostujt. Lutja ishte vigjilja e nismave të Tij, lajmëtari i veprave të Tij të reja. A nuk duhet të mësojmë edhe ne nga Jezusi, që t’i kthehemi lutjes së veçantë sa herë që përballemi me sprova specifike apo mendojmë t’i hyjmë ndonjë nisme të re për lavdinë e Mësuesit? Zot Jezus, na mëso si të lutemi!
12 nëntor, mëngjes – Dobia e sprovave
Besimi i pasprovuar mund të jetë besim i vërtetë, por me siguri që është një besim i vockël, dhe ka shumë gjasa që të mbetet i tillë për sa kohë që nuk u nënshtrohet sprovave. Besimi e shënon rritjen më të madhe vetëm atëherë kur gjithçka i vihet kundër: stuhitë janë trajnerët e tij dhe vetëtimat janë ato që i ndriçojnë udhën.
11 nëntor, mbrëmje – Më e mira për ty
Kujtoja vetes këtë: në qoftë se për ty do të ekzistonte një gjendje tjetër më e mirë, sesa gjendja ku ndodhesh, dashuria hyjnore do të të kishte vendosur atje. Je vendosur nga Perëndia në situatat më të përshtatshme, madje edhe sikur të kishe mundësi ta zgjidhje fatin tënd, shpejt do të thërrisje: “Zot, zgjidhe Ti trashëgiminë time, sepse për shkak të kokëfortësisë sime jam tejshpuar nga shumë pikëllime!”. Ji i kënaqur me gjërat që ke, sepse Zoti i ka caktuar të gjitha ato për të mirën tënde! Merre mbi krahë kryqin tënd të përditshëm; ai është barra që i shkon më shumë për shtat shpatullave të tua dhe do të jetë mjeti më i efektshëm për të të bërë të përsosur për çdo fjalë e punë të mirë për lavdinë e Perëndisë. Uni egoist dhe padurimi krenar duhen shporrur; nuk u takon atyre të zgjedhin, por Zotit të Dashurisë!
11 nëntor, mëngjes – Krahët e përjetshëm
Perëndia—Perëndia i përjetshëm—Ai Vetë është mbështetja jonë në çdo rast e rrethanë, dhe veçanërisht kur jemi duke u zhytur në telashe të mëdha. Ka stinë në të cilat i krishteri kridhet në një përulje shumë të thellë. I shtyrë nga ndjesia e fortë e mëkatit të vet të madh, përulet përpara Perëndisë deri aty ku nuk di më se si të lutet, sepse i duket vetja si një qenie shumë e pavlerë.
10 nëntor, mbrëmje – Prit përndjekje
Do të ishte një çnderim i tmerrshëm për një fëmijë të Perëndisë po qe se do të ishte i preferuari i botës. Është një ogur shumë i zi ta dëgjosh botën e ligë të duartrokasë për një të krishterë dhe të thërrasë: “Të lumtë!”. Ky tipi, në fakt, do të bënte mirë të fillonte ta shqyrtonte karakterin e tij dhe ta pyeste veten se mos vallë ka qenë duke bërë ndonjë gabim, atëherë kur merr miratim nga të padrejtët. Le t’i qëndrojmë besnikë Mësuesit tonë dhe të mos kemi asnjë lloj miqësie me botën e verbër e të poshtër, që e përçmon dhe e refuzon Atë. Larg qoftë për ne të kërkojmë një kurorë nderi aty ku Zoti ynë gjeti veçse një kurorë gjembash!
10 nëntor, mëngjes – Perëndia, streha jonë
Forcohemi nga dashuria për Të. Tek mendojmë për Të, na shfaqet përpara syve personi i Birit të Tij të dashur, dhe një vështrim i shpejtë i fytyrës së përvuajtur të Shpengimtarit tonë na shtrëngon që të punojmë për çështjen e Tij. E ndiejmë se duhet të punojmë, sepse ende ka edhe shumë të tjerë që duhet të marrin shpëtimin; dëshirojmë t’ia gëzojmë zemrën Atit tonë duke sjellë në shtëpi bijtë e Tij plëngprishës; kështu do ta mbushim me hare familjen e shenjtë mes së cilës banojmë. Prandaj, lum si ata që e kanë Perëndinë e Jakobit si strehën e tyre!
9 nëntor, mbrëmje – Mos dysho
O i krishterë, a mos po dyshon nëse Perëndia do ta mbajë premtimin e Tij? A mos vallë shkëmbinjtë e fortifikuar do t’i marrë me vete stuhia? A mos vallë do të mbeten bosh magazinat e qiellit? A mos vallë po mendon se Ati yt qiellor, megjithëse i njeh mirë nevojat e tua për ushqim e tesha, ka për të të harruar? Si mund të dyshosh dhe të mos kesh besim tek Ai, kur as një harabel i vetëm nuk bie përdhe pa lejen e Tët Eti dhe kur të gjitha fijet e flokëve të kokës sate janë numëruar një për një? Mbase vuajtja që të ka zënë, do të të mundojë derisa të guxosh t’i zësh besë Perëndisë tënd, dhe vetëm atëherë do të pushojë.
9 nëntor, mëngjes – Praktika e të ecurit
“Ashtu si e keni marrë Krishtin Jezus, Zotin, ashtu, pra, ecni në të”; këmbëngulni në të njëjtën rrugë në të cilën filluat, dhe ashtu siç, në fillim, Krishti Jezus ishte objekti i besimit tuaj, burimi i jetës suaj, motivi i veprimeve tuaja dhe gëzimi i frymës suaj, kështu qoftë Ai deri në çastin më të fundit të jetës. Qoftë Ai i njëjti kur të ecni përmes luginës së hijes së vdekjes dhe kur të hyni në gëzimin dhe prehjen që mbeten për popullin e Perëndisë. O Frymë e Shenjtë, bëna të aftë që t’i bindemi këtij urdhërimi qiellor!
8 nëntor, mbrëmje – Ftoje Atë brenda
Jerusalemi në kohën e Pashkës kthehej në një bujtinë të madhe; çdo zot shtëpie kishte ftuar miqtë e të afërmit e vet, por asnjë nuk e kishte ftuar Shpëtimtarin, i cili nuk kishte asnjë banesë të Vetën. Vetëm falë fuqisë të Tij të mbinatyrshme, Ai gjeti një dhomë të epërme ku të festonte [bashkë me dishepujt e Tij]. E njëjta gjë ndodh edhe sot—bijtë e njerëzve nuk e pranojnë Jezusin, përveç rastit kur, me anë të fuqisë dhe hirit të Tij të mbinatyrshëm, Ai e bën zemrën e dikujt të re. Princi i errësirës i ka mjaft të hapura dyert gjithandej, por Jezusi duhet ta çajë Vetë rrugën ose përndryshe do të bujtojë në rrugë.
8 nëntor, mëngjes – Çfarë marrim
Shpëtimi mund të përshkruhet si i verbri që merr dritën e syve, shurdhi që merr dëgjimin, i vdekuri që kthehet në jetë; mirëpo, jo vetëm që i kemi marrë këto bekime—por kemi marrë Vetë Krishtin Jezus. Është e vërtetë se Ai na dha jetë kur ishim të vdekur.