14 korrik, mbrëmje – Përbashkësi në agim
Së fundi, ajo kërkoi vetëm Shpëtimtarin. E ku donte t’ia dinte ajo për engjëj! Ajo ua ktheu kurrizin atyre, sepse nuk kërkonte tjetërkënd veç Zotit të saj. Në qoftë se Krishti është dashuria jote e vetme, në qoftë se zemra jote i ka shporrur të gjithë rivalët [e Tij], nuk do të të mungojë për shumë kohë ngushëllimi i pranisë së Tij. Maria Magdalena e kërkoi në këtë mënyrë, sepse donte shumë. Le të zgjojmë në zemrat tona të njëjtën dashuri të zjarrtë! Qoftë edhe zemra jonë, porsi e Marisë, plot me Krishtin, dhe dashuria jonë [për Zotin tonë] e ngjashme me të sajën, duke mos gjetur kënaqësi në askënd tjetër veç Tij! O Zot, na u zbulo sonte!
14 korrik, mëngjes – Mos e ndotni doktrinën e vërtetë
Të gjitha ndryshimet dhe shtesat e Fjalës së vetë Zotit janë [në të vërtetë] njollosje dhe përdhosje. Zemra kryelartë e njeriut është e ethshme që të ketë pjesën e vet në drejtësimin e shpirtit përpara Perëndisë, duke ëndërruar përgatitje për Krishtin, duke besuar në përulje dhe pendime, duke ngritur në qiell veprat e mira, duke lëvduar aftësitë njerëzore, duke bërë, pra, çdo përpjekje të mundshme njerëzore për ta latuar altarin e Perëndisë me veglat njerëzore.
13 korrik, mbrëmje – Perëndia është për mua
Ai është për ne me gjithë pafundësinë e qenies së Vet, me tërë plotfuqishmërinë e dashurisë së Tij, me mbarë pagabueshmërinë e urtësisë së Tij. I veshur me të gjitha atributet e Tij hyjnore, Ai është për ne—përjetësisht dhe pandryshueshmërisht për ne. Do të jetë për ne kur qiejt të mbështillen si një rrobë e vjetruar; do të jetë për ne për gjithë përjetësinë. Dhe për shkak se Ai është për ne, tingulli i lutjes do të sigurojë gjithnjë ndihmën e Tij. “Ditën që do të të thërras ty, armiqtë e mi do të kthejnë krahët.” Nuk bëhet fjalë për një shpresë të pasigurt, por për një siguri të palëkundshme: “Këtë e di.”
13 korrik, mëngjes – Shqyrtoje zemërimin tënd
Shumë besimtarë dorëzohen përpara zemërimit, duke menduar se nuk ia vlen barra qiranë t’i rezistosh atij; por besimtari duhet t’i kujtojë vetes se duhet të jetë fitimtar në të gjitha drejtimet, ose, përndryshe, nuk e meriton kurorën. Në qoftë se nuk e kontrollojmë dot karakterin tonë zemërak, ku mbeti vallë vepra e hirit në ne? Dikush i tha njëherë z. Jay se hiri shpesh shartohej mbi një mollçinë. “Po”, iu përgjigj ai, “por fryti nuk do të jetë mollçinë.”
12 korrik, mbrëmje – Mbretëria e Tij
I krishterë, sa herë që ke arritur një fitore mbi epshet e mishit—sa herë që pas një lufte të ashpër e ke shtrirë të vdekur në këmbët e tua një tundim—në atë çast, ti ke pasur një parashijim të gëzimit që të pret, kur Zoti së shpejti ta shtypë me këmbë Qoftëlargun përpara teje, duke të zbuluar kështu se je më shumë se fitimtar me anë të Atij që të deshi.
12 korrik, mëngjes – Personat e Trinisë
Shih, pra, vlerën që i jep Perëndia shenjtërisë së vërtetë, meqenëse të Tre Personat e Trinisë paraqiten si bashkëpunëtorë në veprën për krijimin e një Kishe pa “njolla a rrudha a ndonjë gjë të tillë” (Efesianëve 5:27). Dhe ti, o besimtar, si dishepull i Krishtit që je, duhet që ta vlerësosh lart shenjtërinë, jetën e dëlirë dhe të folurin e perëndishëm! Vlerësoje gjakun e Krishtit si themelin e shpresës sate, por mos fol asnjëherë me shpërfillje për veprën e Frymës! Le të jetojmë sot në një mënyrë të tillë që ta shfaqim veprën e Perëndisë Triun në ne!
11 korrik, mbrëmje – Detyra jonë parësore
Të mësuarit e fëmijëve tanë është një detyrë personale; nuk mund t’ia delegojmë atë mësuesve të Shkollës të së Dielës ose motrave e vëllezërve të tjerë të gatshëm për të ndihmuar. Ata mund të na ndihmojnë, por kurrsesi nuk mund të na zëvendësojnë në këtë detyrim të shenjtë; miqtë dhe të afërmit janë vegla defektoze në këtë rast. Porsi Abrahami, nënat dhe etërit duhet t’i drejtojnë familjet e tyre në frikën e Perëndisë dhe t’u flasin pasardhësve të tyre për veprat e mrekullueshme të Shumë të Lartit.
11 korrik, mëngjes – Të themeluar përmes vuajtjes
Hiret e karakterit të krishterë nuk duhet t’i ngjasojnë ylberit në bukurinë e tyre kalimtare, por, përkundrazi, duhet të jenë me themel, të patundura dhe të qëndrueshme. Përpiqu, o besimtar, që çdo gjë e mirë që ke, të jetë e qëndrueshme! Mos qoftë karakteri yt një shkrim mbi rërë, por, përkundrazi, një skalitje mbi shkëmb! Mos qoftë besimi yt “një ngrehinë e pathemeltë e një vegimi”, por, përkundrazi, qoftë ndërtuar me një material që është në gjendje t’i rezistojë atij zjarri, i cili do ta konsumojë drurin, sanën dhe kashtën e hipokritit. Qofsh i rrënjosur dhe i themeluar në dashuri! Qofshin bindjet e tua të thella, dashuria jote e vërtetë dhe dëshirat e tua të sinqerta! Qoftë gjithë jeta jote kaq e mirëthemeluar dhe e qëndrueshme, sa të gjitha shakullimat e ferrit dhe stuhitë e tokës, mos qofshin kurrë të afta të të lëvizin nga vendi!
10 korrik, mbrëmje – Errësira dhe drita
Ti quhesh bir i dritës, megjithëse brenda teje ka ende errësirë. Ti e ke marrë emrin nga ajo që është cilësia mbizotëruese në sytë e Perëndisë, e cila një ditë do të jetë e vetmja cilësi që mbetet. Vëreni se mbrëmja vjen e para. Natyrisht, fillimisht ne jemi errësirë, dhe zymtësia shpesh vjen e para në vetëndërgjegjësimin tonë të vajtueshëm, duke na bërë që të thërrasim me përulje të thellë: “O Perëndi, ji i mëshirshëm ndaj meje mëkatarit” (Luka 18:13).
10 korrik, mëngjes – Qytetarë të qiellit
Mirëpo, duke qenë qytetarë të Jerusalemit të Ri, po ashtu kemi pjesën tonë në nderimet e qiellit. Lavdia që u përket shenjtorëve të lumë, na takon edhe neve, sepse tashmë jemi bij të Perëndisë, princa prej gjaku perandorak. Tashmë kemi veshur mantelin e panjollë të drejtësisë së Jezusit; tashmë engjëjt janë kthyer në shërbëtorët tanë; shenjtorët janë miqtë tanë, Krishti është Vëllai ynë, Perëndia është Ati ynë dhe kurora e pavdekësisë është shpërblimi ynë. Ndajmë nderet e qytetarisë, sepse marrim pjesë në kuvendin e përgjithshëm dhe në Kishën e të parëlindurve, emrat e të cilëve janë shkruar në qiell.