7 nëntor, mëngjes – Të kam gdhendur
Emri yt është atje, por gjërat nuk mbarojnë me kaq: “Të kam gdhendur [ty].” Pa mendo se sa e thellë është kjo gjë! “Kam gdhendur personin tënd, imazhin tënd, rrethanat e tua, mëkatet e tua, tundimet e tua, dobësitë e tua, nevojat e tua dhe veprat e tua; të kam gdhendur ty, gjithçka rreth teje, gjithçka që ka të bëjë me ty; të gjitha këto të marra së bashku i kam gdhendur këtu.”
6 nëntor, mbrëmje – Fuqia e gjakut
Gjaku i Jezusit vulos besëlidhjen e hirit dhe e bën atë të sigurt për jetë e mot. Besëlidhjet e qëmotit vuloseshin me një flijim, dhe kështu ndodhi edhe me besëlidhjen e përjetshme. Oh, sa i madh është ngushëllimi që shpëtimi ynë qëndron mbi themelin e sigurt të zotimeve hyjnore, të cilat nuk mund të shkelen! Shpëtimi përmes veprave të ligjit është një anije e dobët dhe delikate, lundërthyerja e së cilës është një gjë e sigurt; por anija e besëlidhjes përparon sypatrembur drejt stuhive, sepse gjaku e ruan atë tërësisht të sigurt. Gjaku i Jezusit e bëri të vlefshme besëlidhjen e Tij. Asnjë testament nuk hyn në fuqi për sa kohë që trashëgimlënësit janë ende gjallë.
6 nëntor, mëngjes – Ëndja e të eturit
Uji i bën të çelin sythet dhe i pjek frutat; po kështu, edhe ti do të bëhesh i frytshëm nga hiri i Perëndisë në udhët e Tij. Do ta shijosh deri në fund çdo cilësi të mirë që gjendet në hirin hyjnor. Do të marrësh me bollëk nga të gjitha pasuritë e hirit hyjnor, madje do të lagesh deri në palcë prej tyre: ashtu siç ndodh ndonjëherë që livadhet përmbyten nga lumenjtë të cilët dalin nga shtrati, dhe fushat kthehen në liqene, kështu do të bëhesh edhe ti—toka e etur do të bëhet burim ujërash.
5 nëntor, mbrëmje – Ruaj mendime fisnike për Krishtin
Zoti ynë Jezu Krisht dëshiron që të kemi mendime të mira rreth Tij, që t’i nënshtrohemi plot gëzim autoritetit të Tij. Mendimet fisnike për Të e shtojnë dashurinë tonë, sepse dashuria dhe vlerësimi janë si motër e vëlla. Prandaj, besimtar, kalo kohë duke menduar rreth virtyteve të larta të Mësuesit tënd! Sodite në lavdinë e Tij para mishërimit, përpara se të merrte mbi Vete natyrën tënde! Pa mendo pak për dashurinë e fuqishme, e cila e bëri të zbriste nga froni, që të vdiste mbi kryqin! Pa admiroje pak tek i mposht gjithë fuqitë e ferrit! Pa shihe atë të ringjallur, të kurorëzuar dhe të përlëvduar! Përulu përpara Tij si i Mrekullueshmi, Këshilltari [i admirueshëm], i fuqishmi Perëndi, sepse vetëm kështu dashuria jote për Të do të jetë ajo e duhura!
5 nëntor, mëngjes – Një ditë për të kujtuar
Na e shto gjithnjë e më shumë urrejtjen ndaj mëkatit, dhe afroje ditën e ardhjes Sate! Deri atëherë dhe për jetë e mot, ne besojmë premtimin: “Asnjë armë e sajuar kundër teje nuk do të ketë sukses.” A nuk duhet të jetë barrë në zemrën e çdokujt që e do Ungjillin e Jezusit sot, që të përgjërohet për përmbysjen e doktrinave të rreme dhe ngadhënjimin e së vërtetës hyjnore? A nuk do të bënim mirë sikur t’i shqyrtonim zemrat tona dhe t’i pastronim ato prej trarëve të vetëdrejtësisë që mund të fshihen brenda tyre?
4 nëntor, mbrëmje – Krishti i zbuluar
Fryma e Perëndisë duhet të vijë me fuqi dhe ta mbulojë njeriun me hijen e krahëve të Tij, dhe paskëtaj, në atë shenjtërore të shenjtëroreve mistike, Zoti Jezus duhet t’i shfaqet syrit të shenjtëruar, ashtu siç s’u shfaqet bijve frymërisht të verbër të njerëzve. Krishti është pasqyra e Vetes. Shumica e kësaj bote dritëshkurtër nuk mund të shohë asgjë prej lavdive të patregueshme të Jezusit. Ai qëndron përpara tyre pa trajtë ose madhështi, si një rrënjë nga një tokë e thatë, i mohuar nga të marrët dhe i përbuzur nga krenarët.
4 nëntor, mëngjes – Të përsosur në dobësi
A mos vallë po vajton për dobësitë e tua? Merr zemër, sepse duhet të bëhesh i vetëdijshëm për dobësinë tënde, përpara se Zoti të të falë fitore! Zbrazëtia jote nuk është veçse përgatitja për mbushjen tënde, ndërsa përulja jote nuk është veçse preludi i lartësimit tënd.
3 nëntor, mbrëmje – Arma e lutjes
Për të krishterin, lutja është reagimi që nuk të lë kurrë në baltë, në asnjë rast, në asnjë situatë të vështirë. Kur nuk e përdor dot shpatën, mund të marrësh në duar armën e lutjes. Baruti mund të të laget, teli i harkut mund të të shtendoset, por arma e lutjes nuk duhet të dalë asnjëherë nga përdorimi. Satani qesh me shtizën, por fërgëllon si një gjethe vjeshte përpara lutjes. Shpatat dhe heshtat duhen mprehur, por lutja nuk ndryshket asnjëherë; madje edhe kur na duket si shumë e topitur, atëherë pret edhe më mirë. Lutja është një derë e hapur, të cilën askush nuk e mbyll dot. Djajtë mund të të rrethojnë nga çdo anë, por rruga e lutjes drejt qiellit është përherë e hapur, dhe për sa kohë që ajo rrugë mbetet e hapur, nuk do të biesh në duart e armikut.
3 nëntor, mëngjes – Atij i pëlqen të dëgjojë
Ato pika loti janë kapur nga Perëndia dhe janë ruajtur në lotoren e qiellit. “Vendosi lotët e mi në calikun tënd” (Psalmi 56:8). Kjo do të thotë se lotët kapen tek rrjedhin poshtë mollëzave. Shumë i Larti arrin ta kuptojë më së miri përgjëruesin, megjithëse frikërat e këtij të fundit ia mbysin fjalët. Ai mund ta shohë Perëndinë vetëm me sy të mjegulluar nga lotët, por “lutje është edhe rënia e një loti”.
2 nëntor, mbrëmje – Indinjatë e brendshme
Mëkati i bën të drejtët të dridhen, sepse shkel ligjin e shenjtë, të cilin çdo njeri e ka për detyrë dhe për privilegj ta zbatojë, dhe sepse rrëzon shtyllat e një kombi. Besimtari tmerrohet nga mëkati që sheh te të tjerët, sepse bëhet i vetëdijshëm për poshtërsinë e zemrës së vet: në fakt, tek e sheh një shkelës të bjerë, atij i kujtohet dobësia dhe cenueshmëria e tij: “Ai ra sot, por nesër mund të jetë radha ime.” Mëkati është një gjë e tmerrshme për besimtarin, sepse Shpëtimtari i Tij u kryqëzua për shkak të tij, dhe në çdo paudhësi, ai sheh vetëm gozhdët e heshtën. Sa shumë duhet të shqetësohemi kur i krishteri mëson ta tolerojë mëkatin, në vend që të arratiset prej tij me neveri.